Tempoh Pasca-Perang Dunia II

Pada akhir Perang Dunia Kedua, Jepun telah diduduki oleh Kuasa Berikat, yang diketuai oleh Amerika Syarikat dengan sumbangan dari Australia, India, United Kingdom dan New Zealand. Ini adalah kali pertama sejak penyatuan Jepun yang negara pulau itu telah diduduki oleh kuasa asing. Perjanjian Damai San Francisco, yang ditandatangani pada September 8, 1951, menandakan berakhirnya pendudukan Berikat, dan apabila ia telah berkuat kuasa pada April 28, 1952, Jepun sekali lagi sebuah negara yang merdeka, dan sekutu kapada Amerika Syarikat.

1950-an: Selepas pendudukan

Pada tahun-tahun selepas Perang Dunia II, hubungan Jepun dengan Amerika Syarikat telah diletakkan pada kedudukan yang sama bagi kali pertama pada akhir pendudukan oleh kuasa-kuasa Berikat pada bulan April 1952. Kesaksamaan ini, asas undang-undang yang telah ditetapkan dalam perjanjian keamanan yang ditandatangani oleh 48 negara-negara Berikat dan Jepun, pada mulanya sebahagian besarnya nominal, kerana dalam tempoh awal pasca pendudukan Jepun memerlukan bantuan langsung ekonomi Amerika Syarikat. Sebuah imbangan pembayaran yang Jepun dengan Amerika Syarikat yang digalakan telah dicapai pada tahun 1954, terutamanya hasil daripada perbelanjaan tentera Amerika Syarikat dan bantuan PBB di Jepun.

Perasaan rakyat Jepun terhadap kebergantungan berkurangan secara beransur-ansur memandangkan hasil dari bencana Perang Dunia II reda ke latar belakang dan perdagangan dengan Amerika Syarikat berkembang. Keyakinan diri meningkat memandangkan negara menggunakan sumber dan kemahiran organisasi sendiri untuk mendapatkan semula kesihatan ekonomi. Keadaan ini menimbulkan keinginan umum untuk kemerdekaan yang lebih besar daripada pengaruh Amerika Syarikat. Semasa tahun 1950-an dan 1960-an, perasaan ini terutamanya terbukti di dalam sikap Jepun terhadap pengkalan tentera Amerika Syarikat di empat pulau utama Jepun dan di Wilayah Okinawa, menduduki selatan dua pertiga Kepulauan Ryukyu.

Kerajaan terpaksa mengimbangi tekanan berhaluan kiri yang menyokong penceraian dari Amerika Syarikat yang didakwa 'menentang realiti' keperluan untuk perlindungan tentera. Menyedari keinginan popular untuk kembali Kepulauan Ryukyu dan Kepulauan Bonin (juga dikenali sebagai Kpeulauan Ogasawara), Amerika Syarikat pada awal 1953 melepaskan kawalannya ke atas Amami kumpulan pulau-pulau di hujung utara Kepulauan Ryukyu. Tetapi Amerika Syarikat tidak membuat sebarang komitmen untuk mengembalikan Okinawa, yang ketika itu di bawah pentadbiran tentera Amerika Syarikat bagi tempoh yang tidak ditentukan sebagaimana yang diperuntukkan dalam Artikel 3 perjanjian damai. Pergolakan popular memuncak dengan resolusi sebulat suara yang diguna pakai oleh Diet pada Jun tahun 1956, menyerukan pengembalian Okinawa kepada Jepun.

1960-an: Perikatan Tentera dan pengembalian wilayah-wilayah

Rundingan dua hala untuk mengkaji semula perjanjian 1952 keselamatan bermula pada tahun 1959, dan baru Perjanjian Kerjasama Bersama dan Keselamatan telah ditandatangani di Washington pada 19 Januari 1960. Apabila perjanjian itu telah diserahkan kepada Diet untuk pengesahan pada 5 Februari, ia menjadi subjek perbahasan yang pahit kepada hubungan Jepun-Amerika Syarikat dan kesempatan untuk keganasan dalam usaha habis-habisan oleh pembangkang berhaluan kiri untuk menghalang laluan. Ia akhirnya diluluskan oleh Dewan Rakyat pada 20 Mei. Timbalan Parti Sosialis Jepun memulaukan sesi dewan bawahan dan cuba menghalang timbalan LDP untuk memasuki dewan ; mereka diusir secara paksa oleh pihak polis. Demonstrasi dan rusuhan besar-besaran oleh pelajar-pelajar dan kesatuan sekerja mengikuti. Ledakan ini menghalang lawatan yang dijadualkan ke Jepun oleh Presiden Dwight D. Eisenhower dan menimbulkan peletakan jawatan Perdana Menteri Nobusuke Kishi, tetapi tidak sebelum perjanjian itu telah diluluskan secara lalai pada 19 Jun, apabila Dewan Kaunselor Jepun gagal untuk mengundi mengenai isu itu dalam tempoh tiga puluh hari yang diperlukan selepas kelulusan dewan rendah.

Dibawah perjanjian tersebut, kedua-dua pihak mengambil alih kewajipan membantu antara satu sama lain dalam hal serangan bersenjata ke atas wilayah-wilayah di bawah pentadbiran Jepun. (Ia difahamkan, walaupun, yang Jepun tidak dapat mengatasi pertahanan Amerika Syarikat (AS) kerana ia adalah dilarang perlembagaan untuk menghantar angkatan tentera di luar negara (Perkara 9). Secara khusus, perlembagaan melarang penyelenggaraan tentera dara, laut, dan tentera udara." Ia juga menyatakan penolakan rakyat Jepun terhadap "ancaman atau penggunaan kekerasan sebagai satu cara untuk menyelesaikan pertikaian antarabangsa". Oleh itu, Jepun mendapati ianya sukar untuk menghantar angkatan "mempertahankan diri" mereka ke luar negara, walaupun untuk tujuan keamanan.) Skop perjanjian baru itu tidak meliputi Kepulauan Ryukyu, tetapi minit yang dilampirkan menjelaskan bahawa dalam kes serangan bersenjata di pulau-pulau itu, kedua-dua kerajaan akan berunding dan mengambil tindakan yang sewajarnya. disertakan dengan perjanjian itu yang disediakan untuk rundingan antara kedua-dua kerajaan terlebih dahulu sebelum apa-apaperubahan yang besar berlaku di dalam pergerakan tentera Amerika Syarikat atau kelengkapan di Jepun. Berbeza dengan pakatan keselamatan 1952, perjanjian baru disediakan untuk tempoh sepuluh tahun, selepas itu boleh dibatalkan dengan notis satu tahun oleh mana-mana pihak. Perjanjian itu termasuklah peruntukan-peruntukan am mengenai perkembangan selanjutnya kerjasama antarabangsa dan mengenai kerjasama ekonomi masa depan yang lebih baik.

1970-an: Perang Indochina dan krisis Timur Tengah

Pengunduran Amerika Syarikat dari Indochina pada tahun 1975 dan akhir Perang Vietnam bermakna bahawa persoalan peranan Jepun dalam keselamatan Asia Timur dan sumbangan kepada pertahanan sendiri menjadi topik-topik utama dalam dialog antara kedua-dua negara terbabit. Amerika Syarikat rasa tidak puas hati dengan usaha pertahanan Jepun bermula permukaannya pada tahun 1975 apabila Setiausaha Pertahanan James R. Schlesinger secara umum mengaibkan Jepun. Kerajaan Jepun, dikekang oleh batasan perlembagaan dan pendapat awam suka damai yang kukuh , bertindak balas secara perlahan-lahan kepada tekanan untuk tokokan yang lebih pesat kuasa Pasukan Pertahanan Dirinya. Ia beransur-ansur meningkatkan perbelanjaan belanjawan bagi angkatan-angkatan itu, walaubagaimanapun,dan menyatakan kesanggupan untuk memikul lebih banyak daripada kos penyelenggaraan pangkalan tentera Amerika Syarikat di Jepun. Pada tahun 1976 Amerika Syarikat dan Jepun secara rasmi menubuhkan sebuah jawatankuasa kecil bagi kerjasama pertahanan, dalam rangka kerja Jawatankuasa Perundingan Keselamatan dua hala yang diperuntukkan di bawah perjanjian keselamatan 1960.Jawatankuasa kecil ini, seterusnya, menarik naik Garis panduan baru untuk Kerjasama Pertahanan Jepun-Amerika Syarikat, di mana perancang ketenteraan kedua-dua negara telah menjalankan kajian yang berkaitan untuk tindakan bersama tentera dalam peristiwa serangan bersenjata ke atas Jepun.

Dari segi ekonomi, Jepun berusaha untuk mengurangkan geseran perdagangan yang bersetuju untuk Pengaturan Pemasaran Teratur, yang eksport terhad ke atas produk yang kemasukan ke Amerika Syarikat telah mewujudkan masalah politik. Pada tahun 1977 Aturan Pemasaran Teratur mengehadkan eksport televisyen warna Jepun ke Amerika Syarikat telah ditandatangani, berikutan corak pelupusan masalah tekstil yang lebih awal. Eksport keluli ke Amerika Syarikat juga telah disekat, tetapi masalah-masalah yang terus perkara-perkara yang menyentuh berbagai-bagai Amerika Syarikat sekatan ke atas pembangunan kemudahan pemprosesan semula bahan api nuklear Jepun, sekatan Jepun ke atas import pertanian tertentu, seperti daging lembu dan oren, dan liberalisasi pelaburan modal dan perolehan kerajaan dalam Jepun.

Sebagai tindak balas kepada panggilan daripada sekutu-sekutunya untuk peranan yang lebih besar dan lebih bertanggungjawab di dunia, Jepun mengembangkan apa yang Perdana Menteri Ohira Masayoshi panggil"keselamatan yang menyeluruh dan strategi pertahanan untuk menjaga keamanan." Di bawah dasar ini, Jepun telah meminta kerjasama yang lebih erat dengan Amerika Syarikat untuk secara lebih bersaling dan autonomi pada skala global.

Dasar ini telah diuji pada bulan November 1979, apabila orang Iran radikal merampas kedutaan Amerika Syarikat di Tehran, mengambil enam puluh tebusan. Jepun bertindak balas dengan mengutuk tindakan itu sebagai melanggar undang-undang antarabangsa. Pada masa yang sama, firma-firma perdagangan Jepun dan syarikat-syarikat minyak dilaporkan membeli minyak Iran yang telah tersedia apabila minyak Amerika Syarikat diharamkan diimport dari Iran. Tindakan ini membawa kritikan tajam dari Amerika Syarikat terhadap Kerajaan Jepun kerana "tidak sensitif"untuk membenarkan pembelian minyak tersebut dan membawa kepada pemohonan maaf Jepun dan persetujuan Jepun untuk mengambil bahagian dalam sekatan terhadap Iran bersama-sama dengan Amerika Syarikat yang lain sekutu.

Berikutan kejadian itu, kerajaan Jepun mengambil langkah yang lebih besar untuk menyokong dasar-dasar antarabangsa Amerika Syarikat direka untuk mengekalkan kestabilan dan menggalakkan kemakmuran.Jepun yang segera dan berkesan dalam mengumumkan dan melaksanakan sekatan terhadap Kesatuan Soviet selepas pencerobohan Soviet di Afghanistan pada bulan Disember 1979.,sebagai tindak balas kepada Syarikat permintaan, ia menerima tanggungjawab yang lebih besar untuk pertahanan laut di sekitar Jepun, berjanji untuk memberi sokongan yang lebih besar bagi tentera Amerika Syarikat di Jepun, dan berterusan dengan pembentukan mantap SDF(Pasukan Pertahanan Diri Jepun).